Russen

Wat ik nou eigenlijk vond van ‘die Russen’ vroeg mij laatst iemand, wat later op de avond, in de kroeg. Waarschijnlijk verwachtte ze een gevat antwoord van me, maar dat kon ik zo een twee drie niet oplepelen. Toen ik daarna naar huis probeerde te fietsen dacht ik er nog over na en ik kwam halverwege al tot de conclusie dat ik eigenlijk niks vind van Russen. 

De weinige Russische burgers die ik ken zijn gewoon aardige, goedlachse en gastvrije mensen met wie het prima toeven is met een goed glas op een terrasje in het voorjaarszonnetje. Ze hebben net zo weinig verstand van politiek als ik en vinden vast, net als ik, de prijs van een biertje stukken belangrijker dan oorlog in een verwegland. 

Ik heb in een grijs verleden een keer iets te overdadig genuttigd met enkelen van hen in een Deurnes etablissement. Wat me daarvan is bijgebleven is dat ze na een paar glazen niet agressief maar wel zwaar melancholiek worden. In plaats van anderen vervelen en ruzie zoeken, zoals bij ons toch wel eens lijkt te gebeuren, omarmden ze wildvreemden als hun beste vrienden en zongen ze samen uit volle borst zwaarmoedige liederen. Zit in de aard van het beestje dacht ik toen al. Hun componisten schreven ook niet voor niets fantastische muziek en hun volkslied is misschien wel het allermooiste, zeker als het gezongen wordt door een groot koor van kolossale mannen met baarden. 

Wat ze daar eten en drinken spreekt me dan weer stukken minder aan. Aardappelsoep staat niet in mijn top tien, wat ze onder worst verstaan krijgt zelfs een hond niet weg, wodka vind ik alleen nuttig om motoronderdelen mee te ontvetten en met wat ze daar bier noemen was ik mijn auto niet eens. Helemaal niks mis met ‘die Russen’ dus. Sterker nog; mocht er morgen een charmante Russische aan mijn voordeur staan die dol is op Brabantse kost, goeie whisky en abdijbiertjes, wil ik best het logeerbedje voor haar opmaken. Tenminste; zolang ze niet in een tank aan is komen rijden natuurlijk. Het ga u bijzonder en mij ook.