Guus fietst Parijs-Roubaix (en weer terug)

DEURNE - Guus van Griensven (62) uit Deurne beklom in het verleden nagenoeg alle grote bergen van de buitencategorie van de Tour de France, Giro d'Italia en de Vuelta. De fietsfanaat wilde het wat rustiger aan gaan doen, maar toch afsluiten met iets speciaals. En dat deed Guus: eind mei fietste hij de wielerklassieker Parijs-Roubaix. Een dag later herhaalde de kilometervreter hetzelfde kunstje alleen dan in tegengestelde richting.

door Bram Vannisselroij

Guus houdt wel van een flinke uitdaging. De laatste twintig jaar reed het lid van De Knarsende Tanden uit Vlierden duizenden kilometers op zijn stalen ros door Frankrijk, Italië en Spanje. Vaak trok hij er een week op uit om bergen van de buitencategorie zoals de Alpe d'Huez, Stelvio, Col d’Izoard en de Mont Ventoux te beklimmen. Verder fietste hij ooit met zijn fietsmaatjes het Pieterpad van Groningen naar Maastricht, een tocht van 400 kilometer, die het gezelschap in een dag aflegde. Ook het Noord-Spaanse bedevaartsoord Santiago de Compostella kon op een bezoekje rekenen van de Deurnenaar. 

"Na twintig jaar was ik dat een beetje beu. Om het af te sluiten besloot ik om Parijs-Roubaix te fietsen en een dag later weer terug als extra uitdaging." Guus bereidde zich minutieus voor op de tocht van 340 kilometer. Met Google Maps ontwikkelde hij tot in details een routeboek om niet voor verrassingen te staan. Hij zou er in Frankrijk immers helemaal alleen voorstaan. Het afgelopen jaar fietste Guus elke woensdag ongeveer 70 kilometer en op zondag 100 kilometer, om zoals hij het zelf noemt 'kilometerhardheid' op te bouwen. "Dit deed ik ook bij slecht weer. Als ik dan thuis kwam stond ik soms wel een uur onder de douche om op te warmen", lacht hij. 

Hoewel de voorbereiding anders doet vermoeden gaat het hem nooit om de snelheid. "Het is geen wedstrijd voor mij. Je kan wel zo snel mogelijk willen fietsen, maar dan mis je het mooie uitzicht. Als je bijvoorbeeld op de Col d’Izoard rijd en om je heen kijkt dat is genieten geblazen", legt Guus uit. Op zijn fietstochten neemt hij dan ook altijd zijn fotocamera mee om al dat moois op de gevoelige plaat te leggen. 

Op 26 mei reisde Guus af naar Noord-Frankrijk om een dag later om 6.00 uur aan de De Hel van het Noorden te beginnen, waar hij liefst dertig kasseienstroken van veelal slechte kwaliteit moest bedwingen. "Ik koos ervoor om met iets dikkere, hardere banden te rijden. Dat is een stuk minder comfortabel, maar dan heb je minder kans om lek te rijden." Het werd een enerverende trip langs veel bekende punten die Guus voorheen alleen van tv kende. Gelukkig voor de wielrenner waren de weersomstandigheden hem gunstig gezind. "Als het regent is het levensgevaarlijk en totaal onverantwoord om daar te fietsen door de scherpe kasseien. Zelfs met mooi weer had ik moeite om op de pad te blijven. Je krijgt dubbel zo veel respect voor de profs als je ziet hoe hard die eroverheen gaan." 

Uiteindelijk bereikte Guus helemaal geblutst het wereldberoemde eindpunt het Vélodrome André Pétrieux. Een dag later stond hem op de terugweg een verrassing te wachten in het legendarische wielercafé Chez Françoise, waar hij een pilsje dronk met de kasteleinsvrouw Françoise. Uit handen van de voorzitter van de supportersvereniging Les Amis de Parijs-Roubaix ontving hij een trofee in de vorm van een enorme kassei met inscriptie. Later die dag deed zijn zoon, die inmiddels ook door het fietsvirus bevangen is, nog een duit in het zakje door ook een kleine trofee te overhandigen aan zijn vader. 

Guus legt uit wat fietsen voor hem zo mooi maakt: In Nou Camp mag je niet op het veld komen om te voetballen. Bij de Formule1 mag je niet op de baan racen als toerist. Maar in de bergen en op alle fietsmonumenten mag je als wielertoerist gewoon fietsen zoveel en vaak je maar wilt."