Oranje boven

Gisteren waren ze weer op de buis; onze royals, in hun paasbeste kloffie, zomaar tussen het gewone volk. Laat ik eerst maar melden dat ik niks heb tegen ons koningshuis. Dat ze misschien niet de allerslimste familie van Nederland zijn vergeef ik ze graag. 

Generaties lang trouwen met neven en nichten doe je nou eenmaal niet ongestraft, maar dat kan ik deze koning moeilijk kwalijk nemen. Die had tenminste het verstand zijn (alleszins appetijtelijke) appeltje van oranje niet uit het kringetje van akelig aan elkaar verwante vorstenhuizen te plukken. 

Maar goed, hij hoeft nogal niet mee te doen aan De Slimste Mens en ikzelf verkies een onpartijdige koning boven een uit de leugenachtige politiek afkomstige president. Jaloers ben ik, ondanks de vorstelijke (toepasselijk hè) beloning die ze krijgen, ook niet op onze koninklijke familie. Eerder heb ik een beetje medelijden. Waar wij, klootjesvolk, ongestraft chagrijnig mogen wezen of de malloot mogen uithangen, moeten zij steevast in de pas lopen. 

En zeker de dochters van onze vorst gun je een wat normaler leven. Het zijn inmiddels drie gezonde blozende pubers bij wie de hormonen regelmatig door het lijf moeten gieren, zou je zo denken. Van die grieten die af en toe ook niks liever willen dan, na een avondje heftig stappen, behoorlijk aangeschoten afgelebberd te worden in een achteraf steegje door een evenzo opgewonden jongeman. Of jongedame, weet ik veel. En dat dan zonder dat heel puriteins Nederland op zijn achterpoten staat. 

Ook onze koning zelf lijkt eigenlijk een stakker. Ervan uitgaand dat hij niet, net als zijn opa, de katjes in het donker knijpt, doet hij zijn vroegere bijnaam Prins Pils weinig eer aan tegenwoordig. En dat terwijl hij helemaal niet zo’n verkeerde lijkt om een avondje onbehoorlijk mee door te halen. Hij zou er zomaar eentje kunnen zijn die dik na sluitingstijd blijft zeuren om nog een allerlaatste rondje. Die, nadat ik hem akelig in de olie thuis heb afgeleverd, zijn vrouw in haar negligeetje vriendelijk verzoekt eitjes voor ons te bakken. En ik hoor Maxima al uit de keuken roepen; ‘dooier heel of kapot?’ Het ga u bijzonder en mij ook.